Bu əməlin icazəli olması

Tərifi: Ərəb dilində vəkalət sözü tapşırmaq və qorumaq mənalarını daşıyır.
Şərii mənada, bir insanın işlərinin icrasını başqasına tam və ya qismən tapşırmasıdır.
 
Bu əməl Quran, sünnə və İslam ümməti alimlərinin yekdil rəyinə əsasən icazəlidir:
Uca Allah buyurur: «(Gəncləri illərlə yatırtdığımız kimi) beləcə də onları bir-birindən hal-əhval tutsunlar deyə, oyatdıq. Onların biri dedi: “(Mağarada) nə qədər qaldınız?” Onlar: “Bir gün və ya bir gündən az!” – deyə cavab verdilər. Onlardan (bəziləri isə) belə dedi: “Qaldığınız müddəti Rəbbiniz daha yaxşı bilir. İndi içərinizdən birini bu gümüş pulunuzla şəhərə göndərin ki, görsün ən təmiz təam hansıdırsa, ondan sizə ruzi (yemək alıb) gətirsin. O, çox ehtiyatlı olsun (ağıllı hərəkət etsin) və sizin barənizdə heç kəsə bir xəbər (nişan) verməsin!»[1]
Əbu Rafi (A.R.O.) deyir ki, Peyğəmbər (S.A.V.) Məymunə ilə qeyri ehramda olarkən evlənmiş və qeyri ehramda olarkən yaxınlıq etmişdi. Onların arasında elçilik edən isə mən idim[2]. Həmçinin Peyğəmbər (S.A.V.) borcları qaytarmağı[3], cəzaları tətbiq etməyi[4] və digər işlərin icrasını başqalarına tapşırardı.
Bütün müsəlmanlar vəkalətin icazəli olmasını, hətta müstəhəb olmasını yekdilliklə vurğulamışlar. Çünki bu, yaxşı işlərdə əlbir olmaqdır. Çünki hər insan təkbaşına öz işlərinin öhdəsindən gələ bilmir deyə, onun yerinə bu işləri icra edəbiləcək insana vəkalət verməyə ehtiyacı vardır.