Həccin fəziləti

Rəvayət edilir ki, Ubədə ibn Samit (Allah ondan razı olsun) demişdir: “(Bir gün) Allah Elçisi - salləllahu aleyhi və səlləm - bizimlə namaz qılırdı. (Bu zaman) biri Ənsardan,[1] biri isə Səqif qəbiləsin­dən olan iki kişi ona doğru addımladı və Ənsardan olan kişi Səqif qəbiləsindən olan kişini (Allah Elçisinə - salləllahu aleyhi və səlləm - birinci yaxınlaşmaqda) qabaqladı. Allah Elçisi - salləllahu aleyhi və səlləm - Səqifdən olan kişi­yə dedi: “Ənsardan (olan kişi) soruşmaqda səni qabaqladı”. Ənsardan olan kişi dedi: “Ola bilsin ki, o, məndən çox tələsir, qoy (birinci) soruşsun”. Səqif qəbi­lə­sindən olan kişi namaz haqqında soruşdu, o da ona xəbər verdi. Sonra Allah Elçisi - salləllahu aleyhi və səlləm - Ənsardan olan kişiyə dedi: “Əgər istəyirsənsə, soruşmaq üçün gəldiyin məsələ barəsində sənə xəbər verim”. O dedi: “Ey Allahın Elçisi! Mənə xəbər ver!” O dedi: “Sən gəldin məndən soruşasan ki, qədim Evə (Kəbəyə)[2] gəlməyinin, Ərafatda durmağı­nın, daş atmağının, başını qırxdırmağının və Ev ilə vidalaşma­ğının sənin üçün mükafatı nədir?” Ənsardan olan kişi dedi: “Səni haqq ilə gön­də­rən Allaha and olsun ki, mən səndən bundan başqa (bir məsələ) haqqında soruşmağa gəlmə­dim”. O dedi: “Qədim Evə gəlməkdə mükafatın (odur ki), sənin və miniyi­nin atdığı hər addıma görə sənə bir savab yazılar və sənin üçün bir dərəcə artırılar. Ərafatda durduqda Uca Allah mələklərinə buyurur: “Ey Mənim mələklərim! Mənim qullarımı bura gətirən nədir?” Mələklər deyirlər: “Onlar Sənin razılığını və Cənnəti istəyirlər”. UcaAllah buyurur: “Mən Özümü və məxluqatımı şahid tuturam ki, Mən onları zamanın günlərinin, (yağışın) damcıları­nın, qum dənəciklərinin sayı qədər bağışladım!” Daş atdıqda Uca Allah buyurur: “Etdikləri əməllərin mükafatı kimi onlar üçün gözlərinə sevinc gətirəcək nələr saxlan­dığını heç kəs bilmir” (əs-Səcdə, 17). Başını qırxdırdıqda isə yerə düşən hər bir tükün Qiyamət günü sənin üçün nur olacaq. Ev ilə vidalaşdıqda sən anadan doğuldu­ğun gündə olduğun kimi gü­nah­larından azad olarsan”.[3] Başqa bir rəvayətdə isə Peyğəmbər - salləllahu aleyhi və səlləm - belə demişdir: “Beytul-Harama gəlmək üçün evindən çıxmağına gəlincə, miniyinin atdığı hər addıma görə Allah sənə bir savab yazır və bir günahını silir. Ərəfatda durmağına gəlincə, Uca Allah bu vaxt dünya səmasına enir və mələklərinin qarşısında öyünərək buyu­rur: “Bunlar toz-torpaq içində, saçları dağınıq bir halda uzaq yerlərdən Mənə doğ­ru gələn qullarımdır. Onlar Məni görmədən mərhəmətimə ümid bəsləyir və əzabımdan qorxurlar, bəs Məni görsəydi­lər necə?” Sənin günahların böyük bir qum yığını­nın dənələri və ya dünyanın günləri, ya da göydə olan yağışın damcı­ları qədər olsa belə, Allah onları səndən təmizləyər. Daş atmağına gəlincə, o, sənin üçün (şeytanı) zəlil etməkdir. Başını qırxdır­ma­ğına gəlincə, yerə duşən hər bir tükə görə sənin üçün bir savab vardır. Evi təvaf etdikdə[4] isə anadan doğulduğun gündə oldu­ğun kimi günahların­dan azad olarsan”.[5]

Rəvayət edilir ki, İbn Ömər (Allah ondan razı olsun) demişdir: “(Bir gün) mən Peyğəmbər - salləllahu aleyhi və səlləm - ilə birlikdə Mina məscidində oturmuşdum. (Bu zaman) biri Ənsardan, biri isə Səqif qəbiləsin­dən olan iki kişi onun yanına gəlib salam verdikdən sonra dedilər: “Ey Allahın Elçisi, sənə sual vermək üçün yanına gəldik”. O dedi: “Əgər istəyirsinizsə, soruşmaq üçün gəldiyiniz məsələ barəsində sizə xəbər verim. Yox əgər istəyirsinizsə, mən susaram, siz soruşun, mən də xəbər verim”. Onlar dedilər: “Ey Allahın Elçisi! Bizə xəbər ver!” Səqifdən olan Ənsardan olan kişiyə dedi: “Sən soruş!” Ənsardan olan kişi dedi: “Mənə xəbər ver, ey Allahın Elçisi!”  O dedi: “Sən gəldin ki, məndən Mü­qəd­dəs Evə (Kəbəyə) gəlmək üçün evindən çıxmağının, təvafdan sonra iki rükət mamaz qılmağının, Səfa və Mərva arasında səy etməyinin, səhərdən axşa­ma­dək Ərafatda durmağı­nın, daş atmağının, qurban kəsməyinin, başını qırxdır­ma­ğının, bundan sonra Evi təvaf etməyinin və “İfada” təvafı­nın mükafa­tının nə olduğunu soruşasan?” Ənsardan olan kişi dedi: “Bəli, səni haqq ilə gön­də­rən Allaha and olsun ki, mən elə bu haqda soruşmaq üçün gəldim”. O dedi: “Həqiqətən, sən Müqəddəs Evə (Kəbəyə) gəlmək üçün evindən çıxdıqda, dəvənin ayağı hər dəfə yerə qoyduqda və qaldır­dıq­da buna görə sənə bir savab yazılır, sənin bir günahın silinir. Təvafdan sonra iki rükət namaz qıldıqda bu, sənin üçün İsmail oğul­larından bir qulu azad etmək kimidir. Səfa və Mərva arasında səy etdikdə bu, sənin üçün yetmiş qul azad etmək kimidir. Səhərdən axşamadək Ərafatda durduqda, həqiqətən, Uca Allah bu vaxt dünya səmasına enir və mələklərinin qarşısında öyünərək buyu­rur: “Bunlar toz-torpaq içində, saçları dağınıq bir halda uzaq yerlərdən Mənə doğ­ru gələn qullarımdır. Onlar Mənim Cənnətimi istəyirlər. Onların günahları qum dənəciklərinin, yağış damcı­larının və dəniz köpüklərinin sayı qədər olsa belə Mən onları bağışlayaram! Qullarımın və şəfaət etdiklərinizin üzərinə məğfirət yağdı­rın!” Daş atma­ğına gəlincə, atılan hər bir daşa görə səni həlakedici böyük günahlarından biri kəffarə edilər. Qurban kəsməyinə gəlincə, bu, Rəbbinin dərgahında sənin üçün tədarükdür. Başını qırxdırmağına gəlincə, qırxdır­dığın hər bir tükə görə sənə bir savab verilər və bir günahın silinər. Bundan sonra Evi təvaf etməyinə gəlincə, sən heç bir günahın qalmadan təvaf etmiş olarsan. Bir mələk gəlib əllərini sənin kürəyinə qoyaraq belə deyir: “Bun­dan sonrası üçün əməl et! Çünki, sənin keçmiş günahların bağışlanmış­dır”.[6]