عَنْ رَجُلٍ مِنْهُمْ يُكْنَى أَبَا عُمَيْرٍ ، أَنَّهُ كَانَ صَدِيقًا لِعَبْدِ اللهِ بْنِ مَسْعُودٍ وَإِنَّ عَبْدَ اللهِ بْنَ مَسْعُودٍ زَارَهُ فِي أَهْلِهِ، فَلَمْ يَجِدْهُ، قَالَ: فَاسْتَأْذَنَ عَلَى أَهْلِهِ، وَسَلَّمَ، فَاسْتَسْقَى، قَالَ: فَبَعَثَتِ الْجَارِيَةَ تَجِيئُهُ بِشَرَابٍ مِنَ الْجِيرَانِ، فَأَبْطَأَتْ، فَلَعَنَتْهَا، فَخَرَجَ عَبْدُ اللهِ، فَجَاءَ أَبُو عُمَيْرٍ، فَقَالَ: يَا أَبَا عَبْدِ الرَّحْمَنِ، لَيْسَ مِثْلُكَ يُغَارُ عَلَيْهِ، هَلاَّ سَلَّمْتَ عَلَى أَهْلِ أَخِيكَ، وَجَلَسْتَ وَأَصَبْتَ مِنَ الشَّرَابِ؟ قَالَ: قَدْ فَعَلْتُ، فَأَرْسَلَتِ الْخَادِمَ، فَأَبْطَأَتْ، إِمَّا لَمْ يَكُنْ عِنْدَهُمْ، وَإِمَّا رَغِبُوا فِيمَا عِنْدَهُمْ، فَأَبْطَأَتِ الْخَادِمُ، فَلَعَنَتْهَا، وَسَمِعْتُ رَسُولَ اللهِ ﷺ يَقُولُ: إِنَّ اللَّعْنَةَ إِذَا وُجِّهَتْ إِلَى مَنْ وُجِّهَتْ إِلَيْهِ، فَإِنْ أَصَابَتْ عَلَيْهِ سَبِيلاً، أَوْ وَجَدَتْ فِيهِ مَسْلَكًا، وَإِلاَّ قَالَتْ: يَا رَبِّ، وُجِّهْتُ إِلَى فُلاَنٍ، فَلَمْ أَجِدْ عَلَيْهِ سَبِيلاً، وَلَمْ أَجِدْ فِيهِ مَسْلَكًا، فَيُقَالُ لَهَا: ارْجِعِي مِنْ حَيْثُ جِئْتِ، فَخَشِيتُ أَنْ تَكُونَ الْخَادِمُ مَعْذُورَةً، فَتَرْجِعَ اللَّعْنَةُ، فَأَكُونَ سَبَبَهَا.
Abdullah ibn Məsudun (Allah ondan razı olsun) künyəsi[1] Əbu Umeyr olan bir dostu rəvayət edir ki, (bir gün) Abdullah ibn Məsud (Allah ondan razı olsun) onu ziyarət etmək üçün evinə gəldi, lakin onu evində tapa bilmədi. Ev əhlinə salam verib evə daxil olmaq üçün izn istədi. Sonra o, ev əhlindən su istədi. (Onun zövcəsi) su gətirmək üçün cariyəni qonşuya göndərdi. Cariyə gecikdi və o, cariyəni lənətlədi. Abdullah ibn Məsud (Allah ondan razı olsun) evdən çıxdı, bu vaxt Əbu Umeyr gəldi və dedi: “Ey Əbu Abdur-Rahmən, sənin kimisini qısqanmaq olmaz. Bəlkə qardaşının ailəsinə salam verib, oturub su içəsən!” İbn Məsud (Allah ondan razı olsun) dedi: “Artıq belə etdim. Zövcən xadiməni (qonşuya) göndərdi, o da gecikdi. Ya onlarda su olmadı, ya da özlərində olan suya ehtiyacları var idi. Zövcən də gecikdiyinə görə xadiməni lənətlədi. Mən isə Allah Elçisinin salləllahu aleyhi və səlləm belə buyurduğunu eşitmişəm: “Həqiqətən, lənət bir kəsə yönəldildikdə, ona yol tapa bilərsə[2], onu tutar. Əgər ona yol tapa bilməsə, belə deyər: “Ey Rəbbim, filankəsə yönəldildim, lakin ona yol tapa bilmədim”. Ona deyilər: “Gəldiyin yerə qayıt!” Sonra Abdullah ibn Məsud (Allah ondan razı olsun) dedi: “Qorxdum ki, (bu işdə) xadimə üzrlü olsun[3], lənət geri qayıtsın, mən də buna səbəb olum”.[4]
[1] Künyə - “Əbu” (ata), “Ummu” (ana), “İbn” (oğul) və “Bint” (qız) ilə başlayan adlara deyilir.
[2] Yəni, lənətlənən adam buna layiqdirsə.
[3] Yəni, lənətə layiq olmasın.
[4] Əhməd, 3876. əl-Albani “Sahihut-Tərğib vət-Tərhib”də (№ 2793) həsən li-ğeyrihi olduğunu bildirmişdir.