Allah üçün sevməyin fəziləti

    18.09.2018
عَنْ أَبِى هُرَيْرَة قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ﷺ «إِنَّ اللَّهَ يَقُولُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَيْنَ الْمُتَحَابُّونَ بِجَلاَلِى الْيَوْمَ أُظِلُّهُمْ فِى ظِلِّى يَوْمَ لاَ ظِلَّ إِلاَّ ظِلِّى»

 
Rəvayət edilir ki, Əbu Hureyra (Allah ondan razı olsun) demişdir: "Allah Elçisi - salləllahu aleyhi və səlləm - demişdir: “Allah Qiyamət günü buyuracaq: “Ucalığıma görə bir-birlərini se­vən­lər hanı? Bu gün - Mənim kölgəmdən başqa heç bir kölgənin olmadığı gündə - Mən onları Öz kölgəmdə kölgələn­di­rə­cə­yəm”.[1]
 

عَنْ عُبَادَةُ: سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ ﷺ قَالَ «قالَ الله تَعَالى: حَقَّتْ مَحَبَّتِي لِلْمُتَحَابِّينَ فِيَّ وَحَقَّتْ مَحَبَّتِي لِلْمُتَوَاصِلِينَ فِيَّ وَحَقَّتْ مَحَبَّتِي لِلْمُتَنَاصِحِينَ فِيَّ وَحَقَّتْ مَحبَّتِي لِلْمُتَزَاوِرِينَ فِيَّ وَحَقَّتْ مَحَبَّتِي لِلْمُتَبَاذِلِينَ فِيَّ. المُتَحَابُّونَ فِيَّ عَلَى مَنَابِرَ مِنْ نُورٍ يَغْبِطُهُمْ بِمَكانِهِمْ النَّبِيُّونَ وَالصِّدِّيقُونَ وَالشُّهَدَاءُ»

 
Ubədə ibn Samit (Allah ondan razı olsun) demişdir: “Allah Elçisinin - salləllahu aleyhi və səlləm - belə dediyini eşitdim: “Uca Allah buyurdu: “Mənə görə bir-birlərini sevən­lərə məhəb­bətim vacib olmuşdur. Mənə görə bir-birlərinə bağlı olanlara mə­həb­bətim vacib olmuşdur. Mənə görə bir-birlərinə nəsihət edən­lə­rə (və səmimi olanlara) məhəbbətim vacib olmuşdur. Mənə görə bir-birlərini ziyarət edənlərə məhəbbətim vacib olmuşdur. Mənə görə bir-bir­lərinə qarşı fədakar olanlara məhəbbətim vacib olmuş­dur. Mənə görə bir-birlərini sevənlərə nurdan minbərlər vardır. Nəbilər, siddiqlər və şəhidlər onların olduqları yerə qibtə edər­lər”.[2]
 

قَالَ عَمْرَو بْنَ عَبَسَةَ السُّلَمِىَّ سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ ﷺ يَقُولُ «إِنَّ اللَّهَ عز و جل يَقُولُ قَدْ حَقَّتْ مَحَبَّتِى لِلَّذِينَ يَتَحَابُّونَ مِنْ أَجْلِى وَقَدْ حَقَّتْ مَحَبَّتِى لِلَّذِينَ يَتَصَافُّونَ مِنْ أَجْلِى وَحَقَّتْ مَحَبَّتِى لِلَّذِينَ يَتَزَاوَرُونَ مِنْ أَجْلِى وَحَقَّتْ مَحَبَّتِى لِلَّذِينَ يَتَبَاذَلُونَ مِنْ أَجْلِى وَحَقَّتْ مَحَبَّتِى لِلَّذِينَ يَتَنَاصَرُونَ مِنْ أَجْلِى». وَقَالَ عَمْرُو بْنُ عَبَسَةَ سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ ﷺ يَقُولُ «أَيُّمَا رَجُلٍ رَمَى بِسَهْمٍ فِى سَبِيلِ اللَّهِ عز و جل فَبَلَغَ مُخْطِئاً أَوْ مُصِيباً فَلَهُ مِنَ الأَجْرِ كَرَقَبَةٍ يُعْتِقُهَا مِنْ وَلَدِ إِسْمَاعِيلَ وَأَيُّمَا رَجُلٍ شَابَ شَيْبَةً فِى سَبِيلِ اللَّهِ فَهِىَ لَهُ نُورٌ وَأَيُّمَا رَجُلٍ مُسْلِمٍ أَعْتَقَ رَجُلاً مُسْلِماً فَكُلُّ عُضْوٍ مِنَ الْمُعْتَقِ بِعُضْوٍ مِنَ الْمُعْتِقِ فِدَاءً لَهُ مِنَ النَّارِ وَأَيُّمَا امْرَأَةٍ مُسْلِمَةٍ أَعْتَقَتِ امْرَأَةً مُسْلِمَةً فَكُلُّ عُضْوٍ مِنَ الْمُعْتَقَةِ بِعُضْوٍ مِنَ الْمُعْتِقَةِ فِدَاءً لَهَا مِنَ النَّارِ وَأَيُّمَا رَجُلٍ مُسْلِمٍ قَدَّمَ لِلَّهِ عز و جل مِنْ صُلْبِهِ ثَلاَثَةً لَمْ يَبْلُغُوا الْحِنْثَ أَوِ امْرَأَةٍ فَهُمْ لَهُ سُتْرَةٌ مِنَ النَّارِ وَأَيُّمَا رَجُلٍ قَامَ إِلَى وَضُوءٍ يُرِيدُ الصَّلاَةَ فَأَحْصَى الْوَضُوءَ إِلَى أَمَاكِنِهِ سَلِمَ مِنْ كُلِّ ذَنْبٍ أَوْ خَطِيئَةٍ لَهُ فَإِنْ قَامَ إِلَى الصَّلاَةِ رَفَعَهُ اللَّهُ عز و جل بِهَا دَرَجَةً وَإِنْ قَعَدَ قَعَدَ سَالِماً». فَقَالَ شُرَحْبِيلُ بْنُ السِّمْطِ آنْتَ سَمِعْتَ هَذَا الْحَدِيثَ مِنْ رَسُولِ اللَّهِ ﷺ يَا ابْنَ عَبَسَةَ قَالَ نَعَمْ وَالَّذِى لاَ إِلَهَ إِلاَّ هُوَ لَوْ أَنِّى لَمْ أَسْمَعْ هَذَا الْحَدِيثَ مِنْ رَسُولِ اللَّهِ ﷺ غَيْرَ مَرَّةٍ أَوْ مَرَّتَيْنِ أَوْ ثَلاَثٍ أَوْ أَرْبَعٍ أَوْ خَمْسٍ أَوْ سِتٍّ أَوْ سَبْعٍ - فَانْتَهَى عِنْدَ سَبْعٍ - مَا حَلَفْتُ - يَعْنِى مَا بَالَيْتُ - أَنْ لاَ أُحَدِّثَ بِهِ أَحَداً مِنَ النَّاسِ وَلَكِنِّى وَاللَّهِ مَا أَدْرِى عَدَدَ مَا سَمِعْتُهُ مِنْ رَسُولِ اللَّهِ ﷺ

 
Amr ibn Abəsə əs-Suləmi[3] (Allah ondan razı olsun) demişdir: “Allah Elçisinin - salləllahu aleyhi və səlləm - belə dediyini eşitdim: “Uca Allah buyurur: “Mənə görə bir-birlərini sevənlərə məhəbbətim vacib olmuşdur. Mənə görə bir-birlərinə qarşı səmimi olanlara məhəbbətim vacib olmuşdur. Mənə görə bir-birlərini ziyarət edənlərə məhəbbətim vacib olmuşdur. Mənə görə bir-birlərinə qarşı fədakar olanlara məhəbbətim vacib olmuşdur. Mənə görə bir-birlərinə kömək edənlərə məhəbbətim vacib olmuşdur”. Amr ibn Abəsə y (sözünə davam edərək) dedi: “Allah Elçisinin - salləllahu aleyhi və səlləm - belə buyur­duğunu eşitdim: “Hər hansı bir kişi Uca Allahın yolunda bir ox atarsa, (onun oxu hədəfə) çatsa da, çatmasa da ona İsmayıl oğullarından bir qul azad etmiş kimi mükafat verilər. Hər hansı bir kişinin Allahın yolunda saçlarının ağarması onun üçün nurdur. Hər hansı bir müsəlman kişi müsəlman bir kişini (qul olmaqdan) azad edərsə, azad edilənin hər əzası onun üçün Cəhən­nəmdən (qurtulmasına) fidyə olar. Hər hansı bir müsəlman qadın müsəlman bir qadını (qul olmaqdan) azad edərsə, azad edilənin hər əzası onun üçün Cəhənnəmdən (qurtulmasına) fidyə olar. Əgər Uca Allah hər hansı müsəlman kişinin və ya qadının həddi buluğa çatmayan üç (övladının ruhunu) alarsa, (övladları) onlar üçün Cəhən­nəm oduna qarşı maneə olar. Hər hansı bir kişi namaz qılmaq üçün dəstamazı qaydasında alarsa, o hər bir günahdan və ya xətadan salamat olar. Namaza durduqda Uca Allah (namazla) onun dərəcəsini qaldırar. Oturduqda isə salamat oturar”. Şurahbil ibn Simt dedi: “Ey ibn Abəsə! Sən (doğrudanmı) bu hədisi Allah Elçisindən - salləllahu aleyhi və səlləm - eşitdin?” O dedi: “Bəli, Özündən başqa ibadət ha­qqına malik məbud olmayan Allaha and olsun! Əgər mən bu hədisi Allah Elçisindən - salləllahu aleyhi və səlləm - bir, iki, üç, dörd, beş, altı və ya yeddi dəfə eşitmə­səydim, onu insanlardan bir kəsə danışmayacağıma and içməz­dim. Lakin Allaha and olsun ki, mən onu Allah Elçisindən - salləllahu aleyhi və səlləm - nə qədər eşitdiyimin (dəqiq) sayını bilmirəm”.[4]
 

عَنْ أَبِي إِدْرِيسَ الْخَوْلَانِيِّ أَنَّهُ قَال دَخَلْتُ مَسْجِدَ دِمَشْقَ فَإِذَا فَتًى شَابٌّ بَرَّاقُ الثَّنَايَا وَإِذَا النَّاسُ مَعَهُ إِذَا اخْتَلَفُوا فِي شَيْءٍ أَسْنَدُوا إِلَيْهِ وَصَدَرُوا عَنْ قَوْلِهِ فَسَأَلْتُ عَنْهُ فَقِيلَ هَذَا مُعَاذُ بْنُ جَبَلٍ فَلَمَّا كَانَ الْغَدُ هَجَّرْتُ فَوَجَدْتُهُ قَدْ سَبَقَنِي بِالتَّهْجِيرِ وَوَجَدْتُهُ يُصَلِّي قَالَ فَانْتَظَرْتُهُ حَتَّى قَضَى صَلَاتَهُ ثُمَّ جِئْتُهُ مِنْ قِبَلِ وَجْهِهِ فَسَلَّمْتُ عَلَيْهِ ثُمَّ قُلْتُ وَاللَّهِ إِنِّي لَأُحِبُّكَ لِلَّهِ فَقَالَ أَاللَّهِ فَقُلْتُ أَاللَّهِ فَقَالَ أَاللَّهِ فَقُلْتُ أَاللَّهِ فَقَالَ أَاللَّهِ فَقُلْتُ أَاللَّهِ قَالَ فَأَخَذَ بِحُبْوَةِ رِدَائِي فَجَبَذَنِي إِلَيْهِ وَقَالَ أَبْشِرْ فَإِنِّي سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ ﷺ يَقُولُ قَالَ اللَّهُ تَبَارَكَ وَتَعَالَى وَجَبَتْ مَحَبَّتِي لِلْمُتَحَابِّينَ فِيَّ وَالْمُتَجَالِسِينَ فِيَّ وَالْمُتَزَاوِرِينَ فِيَّ وَالْمُتَبَاذِلِينَ فِيَِّ

 
Əbu İdris əl-Xauləni (Allah ona rəhm etsin) demişdir: “(Bir gün) Dəməşq məscidinə girdim. Orada gülərüzlü bir cavan oğlan gör­düm. İnsanlar onun yanında idi. Onlar hər hansı bir məsələdə ixtilaf etdikdə, (məsələni) ona danışıb onun sözünü qəbul edirdilər. Onun kim ol­duğunu soruşdum, “Bu, Muaz ibn Cəbəldir”- deyildi. Ertəsi gün tez­dən (məscidə) getdim və onun məndən qabaq məscidə gəlib namaz qıldığını gördüm. Namazını qurtarana qədər gözlədim, sonra qarşısına keçib salam verdim və dedim: “Vallahi, səni Allah rizası üçün sevirəm!” O dedi: “Allah rizası üçünmü?” Dedim: “Allah rizası üçün!” O, paltarımdan tutub məni özünə doğru çəkdi və dedi: “Sənə müjdə olsun! Çünki mən Allah Elçisinin - salləllahu aleyhi və səlləm - belə buyurduğunu eşitdim: “Uca Allah buyurur: “Mənə görə bir-birlərini sevənlərə, Mənə görə birlikdə oturub söhbət edənlərə, Mənə görə bir-birlərini ziyarət edənlərə və Mənə görə fədakarlıq edənlərə  məhəbbətim vacib olmuş­dur”.[5]

 
[1] Muslim, 2566, 4655, 6713.
[2] əs-Suyuti “Cəmius-Sağir” 6044. əl-Albani “Sahihul-Cəmius-Sağir”də (№ 4321) sə­hih olduğunu bildir­mişdir.
[3] Amr ibn Abəsə ibn Xalid ibn Huzeyfə əs-Suləmi (Allah ondan razı olsun) Peyğəmbərin ﷺ səhabəsidir. Hicrətin 60-cı ilində vəfat etmişdir.
[4] Əhməd, 18621, 19438, 19457, 19966  əl-Albani “Silsilətul-Əhədisis-Sahiha” da (№ 1756) və “Sahihut-Tərğib vət-Tərhib”də (№ 3021) həsən səhih olduğunu bildirmişdir.
[5] Malik, 1503. əl-Albani “Sahihut-Tərğib vət-Tərhib”də (№ 3018) səhih olduğunu bildirmişdir.