Allah mənə də hicrət etməyə izn verəcək

Peyğəmbərin - ona və ailəsinə Allahın salavatı və salamı olsun - zövcəsi Aişə demişdir: “Valideynlərim, mənim yadıma gələni, həmişə bu dinə sitayiş etmişlər və elə bir gün olmazdı ki, Allahın elçisi səhər və axşamçağı gəlib bizə baş çəkməsin. Müsəlmanlar müsibətlərə məruz qalmağa başladıqdan sonra Əbu Bəkr Həbəşistana hicrət etməyi qərara aldı. O, Bərk əl-Ğimadaya çatdıqda Qarə qəbiləsinin başçısı İbn Dəğinəyə rast gəldi və o soruşdu: “Hara gedirsən, ey Əbu Bəkr?” Əbu Bəkr belə cavab verdi: “Həmqəbilələrim məni qovdular və mən də yer üzərində gəzib dolaşaraq Rəbbimə ibadət etmək istəyirəm.” İbn Dəğinə dedi: “Ey Əbu Bəkr, həqiqətən, sənin kimi bir adam heç yerə getməməli, qovulmamalıdır, axı, sən imkansızlara əl tutursan, qohumlarla əlaqə saxlayırsan, zəiflərə ağır yüklərini daşımaqda kömək edirsən, adamlara qonaqpərvərlik göstərirsən, onlara taleyin iztirablarını yüngülləşdirməkdə yardım edirsən və məhz buna görə mən səni öz himayəmə götürürəm. Geri qayıt və yaşadığın şəhərdə öz Rəbbinə ibadət et!” Əbu Bəkr geri qayıtdı, onunla birgə ibn Dəğinə də gəldi. O, axşamçağı bütün adlı-sanlı qureyşlilərin yanında olmuşdu və onlara demişdi: “Əbu Bəkr kimi bir adam nə öz şəhərini tərk etməlidir, nə də qovulmalıdır! Əcəba, siz imkansızlara yardım göstərən, qohumları ilə əlaqə saxlayan, zəiflərə ağır yüklərini daşımaqda kömək edən, insanlara qonaqpərvərlik göstərən və onlara taleyin müsibətlərindən çıxmağa kömək edən bir insanımı qovursunuz?” Qureyşlilər ibn Dəğinənin Əbu Bəkri himayəsi altına almasını rədd etmədilər, amma ona dedilər: “Əbu Bəkrə tapşır ki, Rəbbinə öz evində ibadət etsin. O, evində namaz da qıla bilər, Quran da oxuya bilər, başqa nə istəyirsə, edə bilər, lakin qoy o, öz ibadəti ilə bizə sataşmasın və bunu açıqlıqda etməsin, çünki biz onun arvad-uşaqlarımızı yoldan çıxaracağından qorxuruq!” İbn Dəğinə bunu Əbu Bəkrə çatdırdı və o bir müddət öz Rəbbinə evində ibadət etdi, daha heç yerdə açıq şəkildə namaz qılmadı, evindən başqa heç yerdə Quran oxumadı. Bir qədər sonra Əbu Bəkrin ağlına məscid tikmək fikri gəldi və o bu məscidi öz evinin həyətində tikdi, orada namaz qılmağa və Quran oxumağa başladı. Müşriklərin arvad-uşaqları isə izdihamlı dəstələrlə onun ətrafına yığılır, onun hərəkətlərinə təəccüblənir və onu diqqətlə nəzərdən keçirirdilər. Əbu Bəkr Quran oxuyan zaman ağlayardı, göz yaşlarını saxlaya bilməzdi və bütün bunlar adlı-sanlı bütpərəst qureyşliləri qorxudurdu. Buna görə onlar ibn Dəğinənin arxasınca adam göndərdilər. O, müşriklərin yanına gəldikdə onlar ona dedilər: “Biz sənin Əbu Bəkrin hamisi olmağını bir şərtlə qəbul etdik ki, o öz Rəbbinə evində ibadət etsin. Lakin o, bu şərti pozdu, evinin həyətində məscid tikdi və açıq şəkildə namaz qılıb Quran oxumağa başladı! Biz artıq onun arvad-uşaqlarımızı yoldan çıxaracağından ehtiyat edirik. Ona tapşır ki, buna son qoysun! O, Rəbbinə ancaq və ancaq evində ibadət etməyə razıdırsa, qoy bunu etsin, yox, əgər razı deyilsə, ondan tələb et, sənin himayəndən əl çəksin, çünki biz səninlə bağladığımız əhdi pozmaq istəmirik, amma Əbu Bəkrin bütün bunları açıq-aşkar etməsi ilə razılaşa da bilmərik!” İbn Dəğinə Əbu Bəkrin yanına gəlib dedi: “Mənim səndən ötrü onlarla hansı şərtlərlə saziş bağlamağım sənə məlumdur və buna görə də sən ya bu şərtlərə riayət etməlisən, ya da mənim himayəçiliyimdən imtina etməlisən, çünki mən istəmirəm ki, ərəblər, mənim bir insanın müdafiəsi ilə əlaqədar bağladığım müqavilənin pozulduğunu eşitsinlər.” Əbu Bəkr ona dedi: “Mən səni himayəçilik öhdəliklərindən azad edirəm, çünki mənə Böyük və Qüdrətli Allahın himayədarlığı yetər!” O vaxtlar Peyğəmbər Məkkədə idi və o, müsəlmanlara buyurdu: “Mən sizin hicrət edəcəyiniz yeri yuxuda gördüm: orada xurma ağacları bitir və o yer iki daşlı-kəsəkli sahənin arasında yerləşir.” Bu, qaralmış daş-kəsəklərlə dolu iki sahə idi. Bundan sonra bir sıra adamlar Mədinəyə hicrət etdilər, hələ əvvəlcədən Həbəşistana hicrət edənlərin əksəriyyəti də artıq Mədinəyə qayıdırdı. Əbu Bəkr də Mədinəyə hicrət etməyə hazırlaşmışdı, lakin Peyğəmbər ona dedi: “Tələsmə, çünki mən ümid edirəm ki, Allah mənə də hicrət etməyə izn verəcək.” Əbu Bəkr ona dedi: “Doğrudanmı, sən də buna ümid edirsən? Atam sənə fəda olsun!” Peyğəmbər buyurdu: “Bəli!” Əbu Bəkr ləngidi ki, Allahın elçisini müşayiət etsin. Elə buna görə də o, dörd ay ərzində iki dişi dəvəsini adamların çırpıb yerə tökdükləri akasiya yarpaqları ilə yemləyib kökəltmişdi.” (Səhih əl-Buxari, 3906).