Günəşin məğribdən çıxması
عَنْ أَبِى ذَرٍّ قَالَ كُنْتُ مَعَ النَّبِىِّ ﷺ عَلَى حِمَارٍ وَعَلَيْهِ بَرْذَعَةٌ أَوْ قَطِيفَةٌ - قَالَ - فَذَاكَ عِنْدَ غُرُوبِ الشَّمْسِ فَقَالَ لِى «يَا أَبَا ذَرٍّ هَلْ تَدْرِى أَيْنَ تَغِيبُ هَذِهِ». قَالَ قُلْتُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ أَعْلَمُ. قَالَ «فَإِنَّهَا تَغْرُبُ فِى عَيْنٍ حَامِئَةٍ تَنْطَلِقُ حَتَّى تَخِرَّ لِرَبِّهَا عز و جل سَاجِدَةً تَحْتَ الْعَرْشِ فَإِذَا حَانَ خُرُوجُهَا أَذِنَ اللَّهُ لَهَا فَتَخْرُجُ فَتَطْلُعُ فَإِذَا أَرَادَ أَنْ يُطْلِعَهَا مِنْ حَيْثُ تَغْرُبُ حَبَسَهَا فَتَقُولُ يَا رَبِّ إِنَّ مَسِيرِى بَعِيدٌ. فَيَقُولُ لَهَا اطْلُعِى مِنْ حَيْثُ غِبْتِ فَذَلِكَ حِينَ لاَ يَنْفَعُ نَفْساً إِيمَانُهَا»
Əbu Zərrdən (Allah ondan razı olsun) belə rəvayət edilir: “(Bir dəfə) günəşin qürub çağı mən Peyğəmbərlə - salləllahu aleyhi və səlləm - uzunqulağın tərkində gedirdim. O, mənə dedi: “Ey Əbu Zərr! Günəşin harada batdığını bilirsən?” Mən: “Allah və Onun Elçisi daha yaxşı bilir!”- dedim. O dedi: “O, qara palçıqlı çeşmədə batır. Sonra o, öz Rəbbinə Ərşin altında səcdə edir. Onun çıxmaq vaxtı gəldikdə Allah ona izn verir, o da çıxır. (Qiyamət günü) Allah onu batdığı yerdən çıxarmaq istədikdə, o, belə deyəcək: “Ey Rəbbim! Mənim yolum uzandı”. Allah ona deyəcək: “Batdığın yerdən çıx! Bu, imanın heç bir kəsə fayda vermədiyi bir vaxtdır”.[1]
[1] Əhməd, 20486, 21459, 21497, 22076. Şueyb əl-Arnavut isnadının səhih olduğunu bildirmişdir.