əl-Fələq və ən-Nəs surələri

    23.05.2019
عَنْ عُقْبَةَ بْنِ عَامِرٍ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ « أَلَمْ تَرَ آيَاتٍ أُنْزِلَتِ اللَّيْلَةَ لَمْ يُرَ مِثْلُهُنَّ قَطُّ {قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ} وَ {قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ}».

 
Rəvayət edilir ki, Uqba ibn Amir (Allah ondan razı olsun) demişdir: “Allah Elçisi - sallallahu aleyhi və səlləm - buyurdu: “Gecə nazil olan və misli görülməyən ayələri görmə­din­mi? (Bunlar): “De: “Pənah aparıram Sübhün Rəbbinə” (əl-Fələq) və “De: “Pənah aparıram insanların Rəbbinə” (ən-Nəs) (surələridir)”.
 
Muslim, 1350, 1927-1928; ən-Nəsəi “Sunən” 954, “Sunənul-Kubra” 7976, 8030.
 

عَنْ عَائِشَةَ - رضى الله عنها - قَالَتْ سُحِرَ النَّبِىُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ. وَقَالَ اللَّيْثُ كَتَبَ إِلَىَّ هِشَامٌ أَنَّهُ سَمِعَهُ وَوَعَاهُ عَنْ أَبِيهِ عَنْ عَائِشَةَ قَالَتْ سُحِرَ النَّبِىُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ حَتَّى كَانَ يُخَيَّلُ إِلَيْهِ أَنَّهُ يَفْعَلُ الشَّىْءَ وَمَا يَفْعَلُهُ ، حَتَّى كَانَ ذَاتَ يَوْمٍ دَعَا وَدَعَا ، ثُمَّ قَالَ « أَشَعَرْتِ أَنَّ اللَّهَ أَفْتَانِى فِيمَا فِيهِ شِفَائِى أَتَانِى رَجُلاَنِ ، فَقَعَدَ أَحَدُهُمَا عِنْدَ رَأْسِى وَالآخَرُ عِنْدَ رِجْلَىَّ ، فَقَالَ أَحَدُهُمَا لِلآخَرِ مَا وَجَعُ الرَّجُلِ قَالَ مَطْبُوبٌ . قَالَ وَمَنْ طَبَّهُ قَالَ لَبِيدُ بْنُ الأَعْصَمِ . قَالَ فِى مَاذَا قَالَ فِى مُشُطٍ وَمُشَاقَةٍ وَجُفِّ طَلْعَةٍ ذَكَرٍ . قَالَ فَأَيْنَ هُوَ قَالَ فِى بِئْرِ ذَرْوَانَ » . فَخَرَجَ إِلَيْهَا النَّبِىُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ ثُمَّ رَجَعَ فَقَالَ لِعَائِشَةَ حِينَ رَجَعَ « نَخْلُهَا كَأَنَّهَا رُءُوسُ الشَّيَاطِينِ » . فَقُلْتُ اسْتَخْرَجْتَهُ فَقَالَ « لاَ أَمَّا أَنَا فَقَدْ شَفَانِى اللَّهُ ، وَخَشِيتُ أَنْ يُثِيرَ ذَلِكَ عَلَى النَّاسِ شَرًّا ، ثُمَّ دُفِنَتِ الْبِئْرُ »

 
Rəvayət edilir ki, Aişə (Allah ondan razı olsun) demişdir: “(Bir dəfə) Peyğəmbərə - sallallahu aleyhi və səlləm - sehr edildi. İş o yerə gəlib çatmışdı ki, həqiqətdə etmədiyi bir işi etdiyi onun xəyalına girir­di. Nəhayət, bir gün o, uzun-uzadı dua etdikdən sonra (mənə) dedi: “Bilir­sən­mi, Allah mənə bu xəstəlikdən sağalmaq üçün yol göstərdi. (Yuxuda) mə­nim yanıma iki nəfər gəldi. Onlardan biri mənim baş tərəfimdə, digəri isə ayaq tərəfimdə oturdu və öz aralarında (mənim haqqımda) danış­mağa başladılar:
– Bunun dərdi nədir?
– Ona sehr edilmişdir.
– Sehri edən kimdir?
– Ləbid ibn əl-Əsam.
– O, sehri nə ilə etmişdir?
– Daraq, darananda saç-saqqaldan tökülən tük və erkək xurmanın tozcu­ğu ilə.
– Yaxşı bəs o cadu-pitik indi haradadır?
– Zərvan quyusunda.
Bundan sonra Peyğəmbər r quyunun yanına getdi. Sonra geri qayıdıb mənə dedi: “(O quyunun suyu ilə suvarılmış) xurma ağaclarının başı şeytan başlarına bənzəyir”. Mən soruşdum: “Cadunu çıxarda bildinmi?” Dedi: “Xeyr, (çıxartmadım)! Çünki Allah artıq mənə şəfa vermişdir. Lakin mən onun insanlara təsir göstərə biləcəyindən ehtiyat etdim”. Elə buna görə də hə­min quyu (torpaqla) dolduruldu”.
 
əl-Buxari, 3028, 3268.