"Bu işin sənə aidiyyəti yoxdur"- ayəsi haqda - Ali-İmran surəsi 128 - ci ayə
“Bu işin sənə aidiyyəti yoxdur. Allah ya onların tövbəsini qəbul edər, ya da onlara əzab verər. Çünki onlar zalımdırlar”
عَنْ أَبِى هُرَيْرَةَ - رضى الله عنه - أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ - صلى الله عليه وسلم - كَانَ إِذَا أَرَادَ أَنْ يَدْعُوَ عَلَى أَحَدٍ أَوْ يَدْعُوَ لأَحَدٍ قَنَتَ بَعْدَ الرُّكُوعِ ، فَرُبَّمَا قَالَ إِذَا قَالَ « سَمِعَ اللَّهُ لِمَنْ حَمِدَهُ ، اللَّهُمَّ رَبَّنَا لَكَ الْحَمْدُ ، اللَّهُمَّ أَنْجِ الْوَلِيدَ بْنَ الْوَلِيدِ ، وَسَلَمَةَ بْنَ هِشَامٍ ، وَعَيَّاشَ بْنَ أَبِى رَبِيعَةَ ، اللَّهُمَّ اشْدُدْ وَطْأَتَكَ عَلَى مُضَرَ وَاجْعَلْهَا سِنِينَ كَسِنِى يُوسُفَ » . يَجْهَرُ بِذَلِكَ وَكَانَ يَقُولُ فِى بَعْضِ صَلاَتِهِ فِى صَلاَةِ الْفَجْرِ « اللَّهُمَّ الْعَنْ فُلاَنًا وَفُلاَنًا » . لأَحْيَاءٍ مِنَ الْعَرَبِ ، حَتَّى أَنْزَلَ اللَّهُ {لَيْسَ لَكَ مِنَ الأَمْرِ شَىْءٌ} الآيَةَ .
Əbu Hureyra (Allah ondan razı olsun) rəvayət edir ki, Allah Elçisi – salləllahu aleyhi və səlləm - kiminsə əleyhinə və ya lehinə dua etmək istədikdə, bunu rukudan sonra edərdi. O: “Səmi Allahu limən həmidəh, Allahummə Rabbənə ləkəl-həmd - Allah Ona həmd edəni eşitdi! Allahım, Ey Rəbbimiz! Həmd yalnız Sənədir!”- dedikdən sonra bu duanı səslə etdi: “Allahım, Vəlid ibn Vəlidə, Sələmə ibn Hişama, Ayyaş ibn Əbu Rabiəyə kömək ol! Allahım, Mudar qəbiləsini, Yusifin zamanında olan quraqlıq kimi quraqlığa düçar etməklə əzab-əziyyətlərini, sıxıntılarını artır!” Həmçinin, Sübh namazında: “Allahım, ərəb sakinlərindən olan filankəs və filankəsə lənət et!”- deməklə də dua etdi və Uca Allah da bu ayəni nazil etdi: “Bu işin sənə aidiyyəti yoxdur. Allah ya onların tövbəsini qəbul edər, ya da onlara əzab verər. Çünki onlar zalımdırlar”. (Ali-İmran, 128).
əl-Buxari, 4070, 4560; Muslim, 1572.
Ənəs (Allah ondan razı olsun) rəvayət edir ki, Uhud döyüşündə Peyğəmbər – salləllahu aleyhi və səlləm - (üzündən) yaralandı və: “Peyğəmbərini yaralayan bir millət necə nicat tapa bilər?!”– dedi. Həmin vaxt bu ayə nazil oldu: “Bu işin sənə aidiyyəti yoxdur...” (Ali-İmran, 128)”.
əl-Buxari, 4069; Muslim, 3346.
حَدَّثَنِى سَالِمٌ عَنْ أَبِيهِ أَنَّهُ سَمِعَ رَسُولَ اللَّهِ - صلى الله عليه وسلم - إِذَا رَفَعَ رَأْسَهُ مِنَ الرُّكُوعِ مِنَ الرَّكْعَةِ الآخِرَةِ مِنَ الْفَجْرِ يَقُولُ « اللَّهُمَّ الْعَنْ فُلاَنًا وَفُلاَنًا وَفُلاَنًا » . بَعْدَ مَا يَقُولُ « سَمِعَ اللَّهُ لِمَنْ حَمِدَهُ رَبَّنَا وَلَكَ الْحَمْدُ » . فَأَنْزَلَ اللَّهُ {لَيْسَ لَكَ مِنَ الأَمْرِ شَىْءٌ} إِلَى قَوْلِهِ {فَإِنَّهُمْ ظَالِمُونَ}
İbn Ömər (Allah ondan razı olsun) rəvayət etmişdir ki, o, Peyğəmbərin – salləllahu aleyhi və səlləm - Sübh namazının sonuncu rükətindən qalxıb: “Səmi Allahu limən həmidəh, Rabbənə və ləkəl-həmd!” (Allah Ona həmd edəni eşitdi! Ey Rəbbimiz, Sənə həmd olsun!) - dedikdən sonra belə dua etdiyini eşitmişdi: “Allahım, filankəsə, filankəsə və filankəsə lənət et! Həmd olsun aləmlərin Rəbbi Allaha!” Həmin vaxt Allah bu ayəni nazil etmişdi: “Bu işin sənə aidiyyəti yoxdur. (Allah) ya onların tövbəsini qəbul edər, ya da onlara əzab verər, çünki onlar zalımdırlar” (Ali-İmran, 128)”.
əl-Buxari, 4069.