ət-Tövbə surəsi 113 – 114 - cü ayələr

    20.04.2019
مَا كَانَ لِلنَّبِيِّ وَالَّذِينَ آمَنُوا أَنْ يَسْتَغْفِرُوا لِلْمُشْرِكِينَ وَلَوْ كَانُوا أُولِي قُرْبَى مِنْ بَعْدِ مَا تَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُمْ أَصْحَابُ الْجَحِيمِ * وَمَا كَانَ اسْتِغْفَارُ إِبْرَاهِيمَ لِأَبِيهِ إِلَّا عَنْ مَوْعِدَةٍ وَعَدَهَا إِيَّاهُ فَلَمَّا تَبَيَّنَ لَهُ أَنَّهُ عَدُوٌّ لِلَّهِ تَبَرَّأَ مِنْهُ إِنَّ إِبْرَاهِيمَ لَأَوَّاهٌ حَلِيمٌ

 
“Müşriklərin Cəhənnəm sakinləri olduqları onlara bəlli olduqdan sonra, qohum olsalar belə, Peyğəmbərə və möminlərə onlar üçün bağışlanma diləmək yaraşmaz. İbrahimin öz atası üçün bağışlanma diləməsi isə sadəcə ona verdiyi vədə görə idi. Atasının Allaha düşmən olduğu ona bəlli olduqdan sonra isə ondan uzaqlaşdı. Həqiqətən, İbrahim Allaha çox yalvaran həlim bir kimsə idi”
 

أَخْبَرَنِي سَعِيدُ بْنُ الْمُسَيَّبِ عَنْ أَبِيهِ قَالَ لَمَّا حَضَرَتْ أَبَا طَالِبٍ الْوَفَاةُ جَاءَهُ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَوَجَدَ عِنْدَهُ أَبَا جَهْلٍ وَعَبْدَ اللَّهِ بْنَ أَبِي أُمَيَّةَ بْنِ الْمُغِيرَةِ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَا عَمِّ قُلْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ كَلِمَةً أَشْهَدُ لَكَ بِهَا عِنْدَ اللَّهِ فَقَالَ أَبُو جَهْلٍ وَعَبْدُ اللَّهِ بْنُ أَبِي أُمَيَّةَ يَا أَبَا طَالِبٍ أَتَرْغَبُ عَنْ مِلَّةِ عَبْدِ الْمُطَّلِبِ فَلَمْ يَزَلْ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَعْرِضُهَا عَلَيْهِ وَيُعِيدُ لَهُ تِلْكَ الْمَقَالَةَ حَتَّى قَالَ أَبُو طَالِبٍ آخِرَ مَا كَلَّمَهُمْ هُوَ عَلَى مِلَّةِ عَبْدِ الْمُطَّلِبِ وَأَبَى أَنْ يَقُولَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ أَمَا وَاللَّهِ لَأَسْتَغْفِرَنَّ لَكَ مَا لَمْ أُنْهَ عَنْكَ فَأَنْزَلَ اللَّهُ عَزَّ وَجَلَّ {مَا كَانَ لِلنَّبِيِّ وَالَّذِينَ آمَنُوا أَنْ يَسْتَغْفِرُوا لِلْمُشْرِكِينَ وَلَوْ كَانُوا أُولِي قُرْبَى مِنْ بَعْدِ مَا تَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُمْ أَصْحَابُ الْجَحِيمِ} وَأَنْزَلَ اللَّهُ تَعَالَى فِي أَبِي طَالِبٍ فَقَالَ لِرَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ {إِنَّكَ لَا تَهْدِي مَنْ أَحْبَبْتَ وَلَكِنَّ اللَّهَ يَهْدِي مَنْ يَشَاءُ وَهُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِينَ}

 
Museyyib ibn Həzn demişdir: “Əbu Talib ölüm aya­ğın­da ikən Peyğəmbər - sallallahu aleyhi və səlləm - onun yanına gəldi və orada Əbu Cəhl və Ab­dul­lah ibn Əbu Ümeyyə ibn əl-Muğiranı gördü. Peyğəmbər - sallallahu aleyhi və səlləm - dedi: “Əmican, “lə ila­hə illəllah” kəl­məsini de ki, Allah yanında sənin (dediyinə) şahidlik edim”. (Bu­nu eşi­dəndə) Əbu Cəhl və Abdullah ibn Əbu Ümeyyə dedilər: “Ey Əbu Talib, Ab­dulmuttəli­bin dinindən dönməkmi istəyirsən?!” Peyğəmbər - sallallahu aleyhi və səlləm - tövhid kəl­məsini, (onlar da öz dediklərini) ta o vaxta qədər təkrar etdi ki, axırda Əbu Talib onlara son sö­zünü deyib, Abdul-Muttəlibin dinində qalaca­ğını bildirdi və “lə ilahə illəl­lah” demək­dən imtina etdi. (Onda) Peyğəm­bər - sallallahu aleyhi və səlləm - (əmisinə) dedi: “Vallahi, bil ki, mə­nə qada­ğan edilənədək sənin üçün bağış­lanma diləyə­cə­yəm”. Uca Allah da onun barəsində bu ayəni nazil etdi: “Müşriklə­rin Cəhənnəm sa­kinləri ol­duq­ları bəlli olduqdan sonra qo­hum olsalar belə, Peyğəmbərə və mömin­lərə on­lar üçün bağışlanma dilə­mək yaraşmaz”. (ət-Tövbə, 113). Uca Allah Əbu Talib barəsində ayə nazil etdi və Öz Elçisinə - sallallahu aleyhi və səlləm - belə buyurdu: “Şübhəsiz ki, sən istədi­yi­ni doğru yola yönəldə bil­məz­sən. Am­ma Allah istə­di­yini doğ­ru yola yönəldir. O, doğ­ru yolda olan­la­rı daha yaxşı tanıyır” (əl-Qasəs, 56)”.
 
Muslim, 35, 141; əl-Buxari, 1294, 1360; Əhməd, 9685; İbn İshaq “Siyra” 326; İbn Hibban, 982.