Peyğəmbərin südü çoxaltmaq möcüzəsi

Rəvayət edilir ki, Əbu Hureyra demişdir: “Özündən başqa məbud olma­yan Allaha and olsun ki, mən bəzən aclıqdan qarnımı yerə dayayardım, bəzən də aclığı hiss etməyim deyə qarnıma daş bağlayardım. Bir gün mən (müsəl­man­­ların) gedib-gəldiyi yolun üstündə oturdum. Elə bu vaxt Əbu Bəkr gəlib ya­nım­dan keçdi və mən ondan Allahın Kitabındakı bir ayə haqqında soruş­dum. Ona sual verməkdə (məqsədim) ancaq bu idi ki, o, (aclıqdan əziyyət çək­di­yi­mi görüb) mənə yemək versin. Lakin o çıxıb getdi və mənə heç nə vermədi. Sonra Ömər gəlib keçdi və mən ondan da Allahın Kitabındakı bir ayə barə­sin­də soruşdum və sual verməkdə (məqsədim) ancaq bu idi ki, o, mənə ye­mək versin. Amma o da (mənə heç bir şey ver­mədən) çıxıb getdi. Daha son­ra Əbul Qasım (Peyğəmbər - salallahu aleyhi və səlləm) gəlib keçdi və məni gördükdə gülümsədi, ürəyim­dən nələr keçdiyini üzümdən oxudu və dedi: “Ey Əbu Hirr!” Dedim: “Əmrinə mün­təzirəm, ya Rəsulullah!” O: “Gəl dalımca!”– deyib getdi, mən də qalxıb onun dalınca get­dim. O gedib evə daxil oldu. Mən (içəri girmək) üçün izn istədim və mənə izn verildi. Peyğəmbər evdə bir cam süd gördü və: “Bu süd har­dan­dır?”- deyə soruşdu. (Ona): “Filankəs hədiyyə edib”– dedilər. Pey­ğəm­bər buyurdu: “Ey Əbu Hirr!” Dedim: “Əmrinə mün­təzirəm, ya Rə­su­lul­lah!” Dedi: “Süffə əhlinin yanına get və onları mənim yanıma çağır!”
(Əbu Hureyra) dedi: “Süffə əhli İslam dininin qonaqları idi və onların Mə­dinədə nə ailəsi, nə mal-dövləti, nə də yaxın bir adamı var idi. Peyğəm­bərə sədəqə gətirildikdə bunu onlara göndərər və ondan özünə heç bir şey götürməzdi. Ona hədiyyə verildikdə isə ondan bir qədər özünə götürər, qa­la­nını isə onlara göndərər, onları da yeməyə şərik edərdi. Peyğəmbərin on­ları evə dəvət etməsi məni pərişan etdi və mən (öz-özümə) dedim: “Süffə əh­li üçün bu bir cam süd nədir ki? Həm də ki, bu süddən içib güc toplamağa mən daha çox layiqəm. Əgər onlar gəlsələr, Peyğəmbər mənə südü əv­vəl­cə onlara verməyi əmr edəcək. Belə olduğu təqdirdə isə çətin ki, mənə bu süd­dən nəsə çatsın.” Lakin Allaha və Onun rəsuluna itaət etməkdən başqa ça­rəm qal­madığından gedib onları çağırdım. Onlar gəlib içəri keçmək üçün izn istədi­lər və onlara izn verildi. Onlar içəri daxil olub yerbəyer olduqdan son­ra Peyğəm­bər dedi: “Ey Əbu Hirr!” Dedim: “Əmrinə müntəzirəm, ya Rə­sulullah!” Dedi: “Götür (bu südü), onlara ver!” Mən camı götürüb onlara bi­rər-birər ver­məyə başladım. Onlardan hər biri camı götürüb doyunca süd iç­dikdən sonra onu mənə qaytarır, mən də onu alıb növbəti adama uzadır­dım. Nəhayət, ora­dakıların hamısı (bu süddən) içib doyandan sonra mən ca­mı Peyğəmbərə uzatdım. Peyğəmbər camı götürüb əlinin içinə qoydu, son­ra mənə baxıb gülüm­sədi və dedi: “Ey Əbu Hirr!” Dedim: “Əmrinə mün­tə­zirəm, ya Rəsulullah!” Dedi: “Mən, bir də sən qaldın!” Dedim: “Elədir, ya Rə­sulullah!” Dedi: “Otur, iç!” Mən oturub (süddən) içdim. Bir daha: “İç!”– de­di və mən (yenə süddən) içdim. Peyğəmbər bunu o vaxta qədər təkrar et­di ki, axırda mən dedim: “Yox, səni haqq ilə göndərən Allaha and olsun ki, iç­məyə yerim yoxdur.” Dedi: “Elə isə onu mənə ver!” Mən camı ona verdim və o, Allaha həmd edib “bismillah” dedikdən sonra südün artıq qalanını iç­di.” (əl-Buxari, 6453)