Səd ibn Əbu Vaqqas: Sədin oğlu Musab demişdir: “Onun haqda Quranda ayələr nazil olmuşdur. Sədin anası dinindən dönməyincəyə kimi onunla danışmamağa, yeməyib-içməməyə and içdi. Sonra ona belə dedi: “Sən Allahın anan və atanı sənə vəsiyyət ediyini iddia edirsən. Sənin anan mənəm və sənə bunu mən əmr edirəm”. O, üç gün belə oturdu, sonra isə halsızlıqdan huşunu itirdi. Onun Umara adlı oğlu ona su verdi. O (qadın) isə Sədin əleyhinə dua etməyə başladı.
Peyğəmbərliyin 4-cü ilinə qədər bütpərəstlər müsəlmanlara qarşı əsasən mübahisələrlə qarşı çıxırdılar, lakin bunun bir fayda vermədiyini gördükdən sonra müsəlmanlara işgəncələr verməyə başladılar. Onlar Allah Elçisinə ﷺ fiziki cəhətdən əziyyət verə bilmirdilər, çünki əmisi Əbu Talib onu müdafiə edirdi. Qureyş müşrikləri Allah Elçisinə ﷺ tabe olmuş və İslamı qəbul etmiş səhabələrə qarşı açıq-aşkar düşmənçilik nümayiş etdirməyə başlamışdılar.
Qureyş müşrikləri Peyğəmbərə ﷺ ortaq dində birləşməyi təklif etmək istəmişdilər. Onlar Allah Elçisinin ﷺ tam şəkildə batil əqidədə olduğunu demirdilər. Uca Allah buyurur: “Onun barəsində dərin bir şəkk içindədirlər” (əş-Şura, 14). Onlar hesab edirdilər ki, onunla dini məsələlərdə uyğunlaşa bilərlər, özlərinin bəzi dini adətlərindən əl çəkib, İslamın bəzi rüknlərini yerinə yetirməklə, guya Allah Elçisinin ﷺ də İslamın bəzi rüknlərini tərk edib onların bəzi dini adətlərini yerinə yetirməsinə nail ola bilərlər.
Abdullah ibn Abbas Əbu Zərr əl-Ğifarinin İslamı necə qəbul etməsini onun dili belə rəvayət edir: “Mən Ğifar qəbiləsindən idim. İslamın ilk günlərində bizə xəbər gəlib çatdı ki, Məkkədə bir adam peyda olub, peyğəmbər olduğunu iddia edir. Onda mən qardaşıma dedim: “Get o adamın yanına, onunla danış və mənə ondan bir xəbər gətir!” Qardaşım Məkkəyə gedib onunla görüşdü, sonra geri qayıtdı. Mən soruşdum: “Nə xəbər gətirmisən?” O dedi: “Vallahi, mən insanlara yaxşı işlər görməyi buyuran və onları pis işlərdən çəkindirən birisini gördüm”.
İkrimə S rəvayət edir ki, Vəlid ibn əl-Muğira Peyğəmbərin ﷺ yanına gəlib onun oxuduğu Quranı dinlədi və sanki ona olan sərt münasibəti yumşaldı. Bu xəbər gedib Əbu Cəhlə çatdıqda o, Vəlidin yanına gəlib dedi: “Ey əmi! Qövmün pul toplayıb sənə vermək istəyir”. Vəlid: “Nə üçün?”- deyə soruşduqda o dedi: “Çünki sən Muhəmmədin dəvətini qəbul edib dədə-babalarının dinindən dönmüsən”. O dedi: “Qureyş qəbiləsi mənim var-dövlətimin hamısından çox olduğunu yaxşı bilir”. Əbu Cəhl dedi: “Elə isə bir söz de, qövmün də bilsin ki, sən onun dəvətini inkar edirsən!” O dedi: “Mən nə deyim!
Allah Elçisinə ﷺ peyğəmbərlik verildikdən və gizli dəvət getdikdən sonra artıq kişi və qadınlar İslamı dinini dəstə-dəstə qəbul etməyə başlamışdılar. İslam haqda söhbətlər bütün Məkkəni dolaşmışdı. İnsanlar hər yerdə yalnız bu dindən danışırdılar. Peyğəmbərliyin verilməsindən üç il sonra Uca Allah Öz Elçisinə ﷺ tayfasının qarşısına çıxmağı, Allah tərəfindən ona nazil edilən vəhylər və peyğəmbərlik barəsində açıq danışmağı buyurdu. (İbn Hişam, 2/97). Bundan sonra Allah bu əmri nazil oldu: “Sənə buyurulanı açıq-aşkar təbliğ et və müşriklərdən üz döndər!” (əl-Hicr, 94).
İlk nazil olan hökmlər namaz qılmağı əmr edirdi. Rəvayət edilir ki, Allah Elçisinə ﷺ namaz ilk dəfə fərz olunanda onun yanına Cəbrail gəldi. Bu zaman Allah Elçisi ﷺ Məkkənin yuxarı hissəsində idi. Cəbrail vadi tərəfdə dayanıb dabanını yerə vurdu, həmin yerdən su çıxdı. Cəbrail dəstəmaz aldı, Allah Elçisi ﷺ isə ona baxırdı ki, görsün namaz üçün necə dəstəmaz almaq lazımdır. Sonra Allah Elçisi də Cəbrail kimi dəstəmaz aldı. Cəbrail onun yanında dayanıb namazı necə qılmağı göstərdi. Allah Elçisi onun göstərdiyi kimi namaz qıldı. Bundan sonra Cəbrail qeyb oldu.
Əbu Bəkrin (Allah ondan razı olsun) qohum-əqrabası onun yanına gəlib elm, ticarət işləri və digər dəyərli söhbətlərinə qulaq asardılar. O, qohumlarından etibar etdiyi adamları, dostluq etdiyi şəxsləri Allaha və İslama dəvət etməyə başladı. (İbn Hişam, 1/286, 2/88-89).
“əl-Muddəssir” surəsinin ilk ayələrinin nazil olmasından sonra Allah Elçisi ﷺ insanları Allahın dininə dəvət etməyə başladı. Onun qarşısında cahil va kobud bir qövmü dəvət etmək vəzifəsi dururdu. Cahil ərəblər bütlərə ibadət edir və özlərini haqlı çıxarmaq üçün atalarının da onlara tapındığını bəhanə gətirirdilər. Əxlaq anlayışı çərçivəsində quru bir şərəf anlayışından başqa heç bir şeyləri yox idi. Problemlərinin həlli yolunu ancaq qılıncda görürdülər. Bu hallar bütün Ərabistan yarımadasını bürümüşdü.